Waarom ben ik hier en is mijn leven de moeite waard? In talloze gesprekken die jaarlijks gevoerd worden bij de anonieme hulplijn Sensoor, liggen zingevingsvragen aan de basis. Mensen richten zich tot een anonieme vrijwilliger omdat ze in hun eigen omgeving niet terecht kunnen met hun levensvragen. Of ze durven dat niet. Is praten over zingeving een taboe?

Lois bijvoorbeeld, een jonge vrouw van 28, heeft bijna niemand in haar omgeving bij wie ze haar hart kan luchten. Ze belt regelmatig naar een vrijwilliger van Sensoor wanneer ze zich depressief voelt of als ze angstaanvallen heeft. ‘’Ik voel me vaak eenzaam. Soms denk ik wel eens: wat heeft het leven voor zin?’’

Waarom zou ik mijn bed uitkomen?
Lois is niet de enige die zich eenzaam voelt, 1 op de 4 hulpvragers bij Sensoor geeft aan eenzaam te zijn. Een vraag als ‘’Waarom zou ik mijn bed uitkomen?’’ wordt vaak gesteld aan de vrijwilligers van Sensoor. Daarin schuilt een eenzaamheid die dieper gaat dan het alleen zijn. Een eenzaamheid die te maken heeft met existentiële levensvragen als: wat wil ik nu echt met mijn leven? Hebben de dingen die ik doe wel zin?

Marijke, één van de 940 vrijwilligers bij Sensoor, herkent dit. ‘‘Mensen stellen zichzelf vragen bij het leven en hebben de behoefte om deze anoniem met mij te delen en te onderzoeken. Vragen kunnen licht zijn, zoals: moet ik op zoek naar ander werk? Maar ze kunnen ook zwaarder zijn. Soms krijg ik mensen aan de telefoon die zeggen: ik wil dood. Als ik doorvraag, blijkt dat ze willen ontsnappen uit het leven dat ze nu leiden.’’ 

Echt luisteren van levensbelang
De zin van het leven is een kwetsbaar onderwerp dat niet zomaar op tafel komt. Er is vertrouwen, tijd en rust nodig om hier over te kunnen praten. Maar vooral: geen oordeel. Schaamte en angst voor veroordeling, weerhoudt mensen om in de eigen omgeving levensvragen te stellen. Lois ervaart dit ook: ‘’Het is fijn om te praten met iemand die er niet van schrikt. De Sensoorvrijwilliger vraagt bijvoorbeeld waarom ik nog niet uit het leven gestapt ben; wat me tegenhoudt en waarom. Dat helpt mij om weer helder te denken.’’ Vaak blijkt alleen een luisterend oor al voldoende. Vrijwilligster Marijke vertelt: ‘’Mensen willen gehoord worden. Er over praten, hun verhaal vertellen. En terwijl ze dat doen, komen ze soms zelf tot ontdekkingen: ja, dát ga ik anders doen!’’

Sensoor
De vrijwilligers van Sensoor bieden sinds 1958 dag en nacht een luisterend oor via telefoon, e-mail en chat. Ook met Kerst en Oud en Nieuw zijn ze 24/7 bereikbaar. Praten over verdriet of zorgen, anoniem en vertrouwelijk, lucht op en biedt perspectief. Jaarlijks worden zo’n 250.000 gesprekken gevoerd door de goed opgeleide vrijwilligers. Eenzaamheid, psychosociale problemen en relatieproblemen zijn de meest gehoorde thema’s.

* Vanwege de anonimiteit van Sensoor is de naam van Lois gefingeerd.