Kabinet, kom met een visie op jeugd en opgroeien

De schoolmaatschappelijk werker is terug van nooit helemaal weggeweest. Alleen heten ze nu anders. Dat bleek tijdens een recent congres, met pakweg 130 professionals die werken met kinderen in en om de school. De nieuwe functienamen vlogen je om de oren: van praatjuf tot preventiemedewerker, van jeugdteamwerker tot gezinscoach.
Maar in wezen doen ze allemaal hetzelfde: voor ieder kind met beginnende problemen tijdig een passende oplossing vinden.
Dat klinkt simpel maar in de praktijk is dat anno 2019 vaak een hele puzzel. Dat werd me duidelijk uit de verhalen tijdens de workshops die ik bijwoonde. Het ging er vooral over de samenwerking met de scholen zelf en met andere partners. Wat ook bleek was dat iedereen aan het zoeken is. Naar een eigen plek in de organisatie, naar de juiste partners en naar de beste manieren om het kind zelf en zijn ouders verder te helpen. En dat gaat bijna overal op een andere manier…
Gelukkig leidt dat op een aantal plekken tot mooie resultaten. Vooral daar waar de verschillende partners écht samen een gemeenschappelijke visie hebben ontwikkeld en dezelfde taal gebruiken. En daar waar het besef leeft dat kinderen met problemen integraal en over de volle breedte moeten worden geholpen.
Op het congres kwam ook het Schotse programma Getting It Right For Every Child (GIRFEC) aan bod. En dat raakt wel de kern van de zaak: alles draait daar om het welbevinden van het kind. Niet de instrumenten en de methoden, maar dat wat een kind nodig heeft om gelukkig op te groeien is het gedeelde uitgangspunt van het hulpaanbod. In Schotland werken alle professionals, ouders, kinderen en overheden vanuit dat ene principe, dat is gebaseerd op de Rechten van het Kind.
Het toeval wilde dat ik eerder die dag aan tafel zat bij een brede coalitie van onderwijs-, jeugdhulp-, jeugdzorg- en cliëntorganisaties, ministeries en gemeenten. Daar ging het over een ambitieus programma om de samenwerking tussen onderwijs, jeugdhulp- en jeugdzorg in Nederland te verbeteren. We gaan daar de komende jaren in de regio’s mee aan de slag, met uiteenlopende partijen.
Dus aan het eind van de dag in de trein terug dacht ik vooral dit: waarom kunnen we in Nederland niet vanuit het Rijk een GIRFEC-achtige aanpak introduceren? Zou dat onze professionals in en rond de scholen niet enorm helpen om op lokaal niveau alle neuzen dezelfde kant op te krijgen? Zou dat het niet helpen om te komen tot één gedachte, één visie en één werkwijze? Is het niet hoog tijd om van de Schotten te leren hoe je kunt ontschotten? Zodat alle praatjuffen, preventiemedewerkers, jeugdteamwerkers, gezinscoaches - of hoe ze ook maar heten - beter toekomen aan waar ze goed in zijn: kinderen gelukkiger maken!